หมวดอักษร: 口
ความหมายปัจจุบัน :
吠 [fèi] เห่า(bark) –> 狗吠汪汪[gǒufèiwāngwāng] หมาเห่าโฮ่งๆ
พัฒนาการตัวอักษร :
”
吠
fèi
狗叫:吠叫。狂吠。蜀犬吠日(喻少见多怪)。
笔画数:7;
部首:口;
笔顺编号:2511344
笔顺:竖折横横撇捺捺
吠
fèi
【动】
(会意。从犬,从口。本义:狗叫)
同本义〖bark〗
吠,犬鸣也。——《说文》
邑犬君吠兮所怪也。——《楚辞·九章》
谚云:“一犬吠形,百犬吠声。”——王符《潜夫论·贤难》
又如:吠声(狗叫声);吠日(很少见到太阳的狗,偶尔见到太阳出来就狂叫,喻少见多怪)
泛指动物鸣叫〖roar〗。如:吠哈(哇鸣);吠嗥(野兽嚎叫)
恶言攻击〖viciouslyattack〗。如:吠尧(喻坏人攻击好人)
吠形吠声
fèixíng-fèishēng
〖whenonedogbarksatashadowalltheothersjoinin;(fig)slavishlyechoothers〗“一犬吠形,百犬吠声”的略称。比喻不明真相、只凭事物表面现象就冒然附和。亦作“吠影吠声”
仓颉 ชางเจ๋ย์ :
– RIK 口点(戈)叉(大)
注音 จู้อิน:
– ㄈㄟˋ
拼音 พินอิน:
– fèi
前缀: 口=[体]声音。
字身: 犬=[体]家畜。
字源: 会意-甲骨文
字意: [用]犬口发声,狗叫也。
体:
用:
吠声: 狗叫声。
因:
果:
犬吠: 狗叫。
组合字:
上古音 เสียงจีนโบราณยุคเก่า : bods
中古音 เสียงจีนโบราณยุคกลาง : byad
吴音 เสียงถิ่นอู๋ : fi
客家音 เสียงถิ่นฮากกา : poi
南京音 เสียงถิ่นนานกิง : fei4
粤音 เสียงถิ่นกวางตุ้ง : fai
潮音 เสียงถิ่นแต้จิ๋ว : bui7
闽音 เสียงถิ่นหมิ่นหนาน : pui7
日音 เสียงญี่ปุ่น : hai
韩音 เสียงเกาหลี : pyei
越南音 เสียงเวียดนาม : pheej
“